sobota, 24 lutego 2018

[56] "Sto dni szczęścia" - Eva Woods

Autor: Eva Woods
Wydawnictwo: Amber
Rok wydania: 2018
Liczba stron: 400
Ocena: 9/10



Opis z okładki: Annie Hebden nie umie już mieć nadziei. Straciła wszystkich, których kochała. Odsunęła się od ludzi, zamknęła w bólu i rozpaczy. I wtedy poznaje barwną, promienną Polly, która stawia jej wyzwanie: w ciągu stu dni ma nauczyć się być szczęśliwa.„To proste – mówi Polly. – Musisz po prostu każdego dnia zrobić coś, co sprawi ci przyjemność”.
I jak huragan porywa ją w świat tańca w fontannie, jazdy kolejką górską, małych i dużych zwycięstw nad smutkiem. Jest zdecydowana udowodnić Annie, że i w jej życiu jest jeszcze miejsce na szczęście, przyjaźń, a nawet miłość. Bo Polly zbyt dobrze wie, że czas, jaki nam dano, jest zbyt krótki, by zmarnować choć jeden dzień…







"Sto dni szczęścia" to książka dla której warto poświęcić kilka chwil. Książka, którą warto nie tylko przeczytać, ale i przeanalizować. Powieść ta nas wzrusza, jednocześnie wywołuje uśmiech. Sięgając po nią nie pożałujecie!


Annie to pracownica jednej z brytyjskich korporacji. W życiu się jej do końca nie układa. Jej mama zachorowała i dziewczyna nie potrafi sobie z tym do końca poradzić. Jednak poznaje Polly, która sprawia, że jej życie nabiera barw, a ona sama odżywa na nowo. Choć początkowo Annie czuję się przez Polly osaczona to po kilku dniach między kobietami wykluwa się nić porozumienia, a uczestnictwo w projekcie "Sto dni szczęścia" sprawia, że życie staje się piękniejsze.

"Sto dni szczęścia" to powieść, która pokazuje nam, że prawdziwa przyjażń jest w stanie sprawić, że przetrwamy nawet najtrudniejsze okresy w naszym życiu. W tej książce poznajemy dwie kobiety. Annie, która jest zmęczona swoim życiem, zamartwia się problemami zdrowotnymi mamy, nie może dać sobie rady z kłodami, które życie rzuca jej pod nogi.Jest nieuprzejma dla innych, nie stara się nawet udawać miłej, dopóki nie poznaje Polly. Kobiety, która choruje na raka, jednak ta choroba nie przeszkadza jej w realizowaniu swoich marzeń. Polly mimo tak ciężkiej i nieuleczalnej choroby stara się żyć pełnią życia, chociaż wie, że zostało jej go niewiele. Polly walczy, aby ten ostatni okres był kwitnący, żeby spędziła ostatnie dni najlepiej jak potrafi i wykorzystała je w stu procentach. Mimo tak trudnego okresu w życiu w jakim znalazła się Polly i praktycznie zerowych szans na przeżycie to w kobiecie tli się płomyczek nadziei, który pozwala jej wierzyć w lepsze jutro.
Tak więc w powieści mamy dwie kobiety zdrową Annie, która nie potrafi cieszyć się życiem, oraz ciężko chorą Polly, która żyje pełnią życia i spełnia swoje marzenia.


Mimo iż książka "Sto dni szczęścia" to powieść obyczajowa to naprawdę można wyciągnąć z niej wiele wniosków i rad, które pomogą nam cieszyć się życiem. Dzięki tej książce można na chwilę zwolnić i zastanowić się nad naszym życiem. Może sami powinniśmy zacząć wzorować się na bohaterkach książki i stworzyć sobie listę "Stu dni szczęścia", zacznijmy cieszyć się tym co mamy. Postarajmy się każdego dnia wykonać choć jeden dobry uczynek, który poprawi humor nam, oraz otaczającym nas ludziom. Mogą to być nawet najmniejsze rzeczy i gesty, które sprawią drugiemu człowiekowi radość.

Język powieści jest bardzo prosty i zrozumiały, ale nie jest banalny. Przez co książka w naszych oczach staje się jeszcze lepsza. Fabuła jest świetnie zarysowana, rozwój wydarzeń może nie tyle co dynamiczny, ale i nie stojący w miejscu. Z każdym rozdziałem dowiadujemy się czegoś nowego, co sprawia, że chcemy jeszcze więcej. Kreacja bohaterów świetna! Naprawdę do tej pory żadna książka, aż tak mnie nie zachwyciła.

Dzięki Ewie Woods i jej powieści "Sto dni szczęścia" można rzec, że "zatrzymałam" na chwilę czas. Po kilku rozdziałach naprawdę zaczęłam się zastanawiać,dlaczego tak gnam. Autorka uświadomiła mi w sposób dobitny (na przykładzie Polly), że nasze życie jest bardzo ulotne. Oczywiście nie mam jej tego za złe. Bo jak każdy z nas wie, na wszystkich nas czeka koniec, jednak staramy się o tym nie myśleć, staramy się zapomnieć. A może czasem naprawdę warto na chwilę przystopować i zastanowić się nad sobą i nad kruchością ludzkiego życia?



Jeżeli spotkaliście się z tytułem "Sto dni szczęścia" autorstwa Ewy Woods to szczerze Wam mówię, że nie ma co czekać i się zastanawiać. To jedna z lepszych książek, które miałam okazję przeczytać. Powieść, która nie tylko bawi, ale i uczy. Uczy Nas cieszyć się życiem, co w dzisiejszych (zabieganych) czasach jest prawie niemożliwe. Nie czekajcie, ale czytajcie, bo ta książka naprawdę robi wrażenia i zostaje w pamięci na długo. Obiecuję Wam, że nie pożałujecie ani jednej chwili jakiej z tą lekturą spędziliście.


Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi sztukater.pl

poniedziałek, 19 lutego 2018

[55] "Ósme niebo" - Łucja Wilewska

Autor: Łucja Wilewska
Wydawnictwo: Wydawnictwa Videograf S.A.
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 416
Ocena: 7/10
Opis z okładki: Historia dwudziestokilkuletniej pracowniczki krakowskich centrów outsourcingowych, Łucji, której szara, korporacyjna rzeczywistość zmienia się nie do poznania po tym, gdy we śnie tajemniczy wampir o wzroście koszykarza i wyglądzie blond anioła ratuje jej życie. Wampir ma na imię Mikael, a Łucja zakochuje się w nim i usilnie szuka sposobu na to, by ponownie się z nim zobaczyć. Tymczasem dostaje propozycję pracy w nowej firmie, Corporate Wings BPO. Z pozoru typowa korporacja okazuje się wyjątkowym miejscem: szef rekrutacji, Adam, przyjmuje do pracy przede wszystkim lightworkerów: osoby obdarzone duszami upadłych aniołów i istot pozaziemskich.To opowieść o dorastaniu, poznawaniu prawdziwego siebie, nauce szanowania własnych granic. To historia o wyborze pomiędzy dwoma mężczyznami, pomiędzy namiętnością a miłością. To droga poprzez samego siebie, która prowadzi do odkrycia wyjątkowego skarbu, jakim jest każdy z nas. To pierwszy tom opowieści o miłości i aniołach, a zarazem pierwszej polskiej sagi o lightworkerach.



Łucja Wilewska napisała świetną powieść fantasty. Od dawna brakowało mi właśnie takiej książki. Książki lekkiej, przyjemnej, wciągającej, działającej na wyobraźnię, a "Ósme niebo" to był zdecydowanie strzał w dziesiątkę. Naprawdę jestem zachwycona tą lekturą. To opowieść o zwykłej dziewczynie, która okaże się bardzo niezwykła.
Książkę czyta się bardzo szybko, więc na smutny, długi, szary, deszczowy jesienny dzień jest idealna. Bardzo  wciągająca historia o dziewczynie pracującej w firmie outscouringowej. Powieść z wampirami, aniołami i innymi wymiarami oraz światami w tle.
Łucja Maj to dwudziestokilkuletnia pracownica krakowskich firm outscouringowych. Jednak, gdy jeden z jej pracodawców oznajmia, że jego firma upada, Łucja stara się nie załamywać i usilnie szuka nowej pracy. Po długich poszukiwaniach dostaje propozycję pracy w Corporate Wings BPO. Po przejściu wszystkich testów i szkoleń Łucja zostaje pracownicą wyżej wymienionej firmy. Jej szara rzeczywistość zmienia się w momencie, gdy pewnej nocy we śnie spotyka tajemniczego wampira Mikaela. Łucja nie zdaje sobie jednak sprawy jak ten jeden sen wpłynie na jej życie.
Kobieta zakochuje się w wampirze ze snów i za wszelką cenę próbuje doprowadzić do spotkania z wyśnionym. I udaje jej się to. Spotyka Mikaela, wampira ze swoich snów. Łucja odkrywa jego tajemnicę, lecz pod koniec spotkania chłopak mówi jej, żeby uważała na Adama, jednego ze współpracowników i wymazuje jej pamięć.
Kogo wybierze Łucja? Mikael każe jej uważać na Adama, Adam każe jej uważać na Mikaela. Przed kobietą bardzo trudna decyzja, lecz czy dokonany wybór okaże się właściwy i nie doprowadzi jej do zagłady?
"Ósme niebo" to cudowna powieść o dorastaniu, miłości, sile marzeń, namiętności, trudnych wyborach jakich musi dokonać główna bohaterka.
Łucja Wilewska to pierwsza polska autorka pisząca w swojej powieści o lightworkerach, czyli o osobach, które są obdarzone duszami istot pozaziemskich, czy też upadłych aniołów. Jest to też pierwsza powieść o lighworkerach, którą miałam okazję przeczytać i powiem Wam szczerze, że książka została przeze mnie bardzo pozytywnie odebrana. Świat przedstawiony w książce, bohaterowie, rozwój wydarzeń. Wszystko w tej powieści zostało dopracowane do perfekcji. Bohaterowie zostali wykreowani naprawdę świetnie. Dwóch przystojnych mężczyzn: wampir i upadły. Jedna kobieta: strażniczka światła, która musi dokonać nie łatwego wyboru.
Książka wciąga czytelnika od pierwszych stron. Z każdym kolejnym rozdziałem mamy ochotę na więcej i więcej, bardzo trudno jest przerwać, dlatego też powieść pochłonęła mnie bez reszty i w ciągu dwóch dni ją przeczytałam.
"Ósme niebo" to bardzo dobra powieść, w której nie ma przepychu informacji. Jednak książka nie jest aż tak idealna, ponieważ momentami opisy są zbyt długie i zawarte w nich informacje nie są zbyt potrzebne (oczywiście według mnie). A dlaczego tak uważam? Otóż Łucja opowiada o wyśnionym wampirze, a za chwilę opisuje wystrój swojego mieszkania. Także jeden, ale duży (bardzo znaczący dla mnie) minus, który miał wpływ na odbiór powieści przeze mnie.
Także jeżeli chcecie sięgnąć po lekką i przyjemną lekturę na jesienny/zimowy dzień to jak najbardziej zachęcam Was do zapoznania się z losami Łucji, Adama i Michaela. Mogę Wam zdradzić, że rozwój wydarzeń w niektórych momentach Was zaszokuje, ale dzięki takim sytuacją książka jest o wiele bardziej ciekawsza! Na pewno z niecierpliwością będę czekać na kontynuację!



Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi sztukater.pl

wtorek, 13 lutego 2018

[54] "Świąteczne marzenie" - Amanda Prowse


Autor: Amanda Prowse
Tłumaczenie: Monika Wiśniewska
Wydawnictwo: Kobiece
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 336
Ocena: 7/10
Opis z okładki:  Ciepła i poruszająca opowieść o miłości osadzona w świątecznym klimacie Nowego Jorku.
W dzieciństwie Meg zawsze marzyła o idealnym Bożym Narodzeniu.
W tym roku samotna matka przygotuje baśniową Gwiazdkę Lucasowi, małemu synkowi. Na stole stanie pieczony indyk, kolędy ukoją znajomymi nutami, ogień będzie igrał w kominku, a tuż obok niego zawiśnie tradycyjna skarpeta. Magii Świąt nie zabraknie. Meg doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że ona i mały Lucas poradzą sobie sami.
Jednak pewna przypadkowa znajomość nawiązana w Nowym Jorku zmieni wszystko. Intrygujący architekt Edd trwale zapisuje się w myślach Meg. I nagle wizja świąt bez mężczyzny nie wydaje się już taka przyjemna. Szkoda tylko, że ten, o którym marzy kobieta, mieszka aż za oceanem.
Czy Meg odważy się ruszyć w pogoń za głosem serca? Czy Święta spędzi tylko z synem?



Świąteczny czas to najpiękniejszy okres w całym roku zapewne nie tylko dla mnie, ale dla większości z Was. Ta wręcz niepowtarzalna, rodzinna, pełna miłości i ciepła atmosfera sprawia, że większość czytelników ma ochotę zapoznać się z powieściami właśnie takimi, gdzie fabuła rozwija się z Bożym Narodzeniem w tle. Dla mnie ten czas jest magiczny i postanowiłam zapoznać się z książką właśnie o takim temacie. I oto w taki sposób w moje ręce wpadła powieść "Świąteczne marzenie" Amandy Prowse, która sprawiła, że magiczny czas oczekiwania na święta stał się jeszcze bardziej magiczny.

Meg była wychowywana w rodzinie zastępczej. Od zawsze marzyła o bajecznych świętach, ale niestety nigdy nie miała możliwości doświadczenia tego i spełnienia swoich marzeń. Kiedy jako już dojrzała kobieta i matka czteroletniego Lucasa ma taką możliwość to chce żeby jej syn doświadczył tego czego ona w dzieciństwie nie miała. Jednak na kilka dni przed Gwiazdką kobieta musi wyjechać do Nowego Jorku w sprawach służbowych. Meg nawet nie spodziewa się, że ten wyjazd może obrócić jej życie o sto osiemdziesiąt stopni. Kobieta poznaje młodego, przystojnego mężczyznę. Między dwojgiem rodzi się uczucie. Jednak czy dadzą oni radę pokonać przeciwności losu? A przede wszystkim czy będą w stanie pokonać dzielące ich kilometry?

"Świąteczne marzenie" autorstwa Amandy Prowse to pełna ciepła i miłości powieść, która roztopi nie jedno serce skute lodem. Po przeczytaniu kilkunastu recenzji o zróżnicowanej ocenie nie byłam pewna czego się po tej książce spodziewać. Na szczęście sięgniecie akutar po tą książkę w tym przedświątecznym okresem okazało się strzałem w dziesiątkę. Atmosfera ukazana w powieści mnie zachwyciła i dzięki tej książce ten czas jak już wspomniłam ten wyjątkowy czas jest bardziej magiczny.

Wielki ukłon dla autorki, ponieważ jak wiecie, chociażby z moich wcześniejszych recenzji, że opisy w powieściach są dla mnie katorgą. Ale Amanda Prowse w cudowny sposób opisała wszystko co działo się wokół bohaterów, że czytanie tej książki było istną przyjemnością i wręcz mogę stwierdzić, że delektowałam się każdym słowem. Chyba to jest jedna z nielicznych powieści, która mimo wielu długich opisów zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. A opisy dodają jej swoistego uroku.

Bohaterowie powieści to świetnie wykreowane postacie, które już od pierwszych stron wywołują u czytelnika pozytywne emocje. Już od pierwszych stron polubiłam Meg, która mimo trudnego dzieciństwa ma wspaniałą pracę, przyszywaną rodzinę i co więcej cudownego synka. Miłość jaka została ukazana między matką i synem w tej powieści jest wręcz niesamowita! Hmmmm.. Chociaż muszę przyznać, że jak poznajemy Edda to mamy uczucie, że jest gburem i chamem, ale z każdą stroną mężczyzna staje się w naszych oczach coraz cudowniejszy, aż wręcz wyidealizowany. Niestety tylko do pewnego momentu, gduż rozwój wydarzeń przynajmniej dla mnie był szokujący.

Bardzo cieszę się, że było mi dane poznać bohaterów powieści "Świąteczne marzenie" i jestem pewna, że za rok ta książka ponownie zagości w moim okresie świątecznym. Polecam Wam szczerze tą powieść, ponieważ zawiera w sobie wszystko co najpiękniejsze i czytelnikowi trudno się od niej oderwać. Dlatego jeżeli macie ochotę przeżyć święta jeszcze raz to sięgajcie po książkę Amandy Prowse, która sprawi, że po lekturze będzie Wam ciężko wrócić do rzeczywistości.


Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi sztukater.pl

niedziela, 4 lutego 2018

[53] "Nasze nigdy" Aleksandra Troszczyńska


Autor: Aleksandra Troszczyńska
Wydawnictwo: Novae Res
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 204
Ocena: 7/10



Opis z okładki: "Bree jest zagubioną i pełną kompleksów nastolatką. Nie akceptuje siebie i swojego ciała, nie ma przyjaciół ani oparcia w rodzicach. Ucieczki szuka w tabletkach i samotności.

Harry jest pedantem i bardzo tajemniczym człowiekiem. Stroni od ludzi, oddając się pielęgnacji swoich róż. I ukrywanych przed światem obsesji.

Kiedy tych dwoje się spotka, odkryją, że nie chcą bez siebie żyć. Że nie mogą bez siebie żyć. Ich utajone lęki, pragnienia i mroczne popędy znajdą ujście, a ich uczuciem zawładną wewnętrzne demony. Bree i Harry – stając się dla siebie całym światem – mogą się jednocześnie okazać swoim największym zagrożeniem".






Po sięgnięcie po powieść "Nasze nigdy" autorstwa Aleksandry Troszczyńskiej zdecydowanie skłoniła mnie przepiękna okładka. Okładka od której bije wiele emocji. Okładka, która ma w sobie to coś. Coś co przyciąga. Po za tym opis z okładki sprawił, że chciałam poznać losy Bree i Harrego.

Ona ma obsesje na punkcie tabletek. Uważa, że one zastąpią jej śniadanie, obiad, kolację. Tabletki wypełniają jej życie, a niemożność zjedzenia ich doprowadza ją do szaleństwa. Bree to nastolatka, która co chwilę zmienia miejsce zamieszkania ze względu na pracę ojca. To dziewczyna samotna, zagubiona i zakompleksiona. Nie akceptuje siebie. Nie może liczyć na wsparcie rodziców, którzy ją traktują jak powietrze, nie może liczyć również na wsparcie przyjaciół, których niestety nie ma.
On ma obsesje na punkcie róży. Opiekuje, zajmuje się nimi w taki sposób jakby były one ludźmi. Gdy pierwszy raz zobaczy Bree zaczyna mieć obsesję na jej punkcie. W każdy możliwy sposób stara się do niej dotrzeć. Harry to człowiek bardzo tajemniczy, który z pełną świadomością wybiera samotność. Wybiera życie z dala od ludzi. Twierdzi również, że wszyscy mamy jakieś obsesje.

"Nie potrafił wyrzucić ze swego życia Bree. Uzależnił się . Była dla niego niczym nikotyna. Nie! Była dla niego niczym najgroźniejszy narkotyk. Zupełnie tak jak on dla niej".

Kiedy Harry i Bree się spotykają uświadamiają sobie, że nie mogą sobie wyobrazić bez siebie życia. Bree początkowo iż boi się chłopaka to jednak coś ją do niego ciągnie i mimo obaw daje się ponieść emocjom. Oboje odkrywają, że łączy ich bardzo dużo. Niestety ich relacja może się okazać bardzo niebezpieczna.

"Już zawsze będzie za nią odpowiedzialny, bo na zawsze pozostanie jego własnością".

W powieści "Nasze nigdy" najbardziej spodobało mi się to, że występuje w niej bardzo mała liczba bohaterów. W żadnej dotychczas przeczytanej książce nie miałam z czymś takim styczności. Otóż występują tu Bree i Henry, sporadycznie tylko rodzice dziewczyny. Także cała powieść skupiona jest tylko na nich. Na ich obsesjach, uzależnieniach, uczuciach. Takie zestawienie przypadło mi bardzo do gustu!

Aleksandra Troszczyńska podejmuje w swojej powieści bardzo trudny temat braku akceptacji i samotności. Brak samoakceptacji, brak akceptacji rówieśników, rodziców doprowadza główną bohaterkę do anoreksji. Mało tego Bree zaczyna się okaleczać, a nawet myśli o popełnieniu samobójstwa. Autorka skupia się na opisywaniu wewnętrznych uczuć, przeżyć i rozterek nastolatki przez co powieść jest naprawdę ciekawe, a po za tym przepełniona emocjami, które czytelnik przeżywa razem z bohaterami. Po za tym samotna Bree ucieka w ramiona zupełnie nieznajomego chłopaka, który może się okazać dla niej największym niebezpieczeństwem.

"Nasze nigdy" to krótka powiastka na jeden dzień. Lekka, przyjemna, czyta się ją bardzo szybko. Chociaż momentami główni bohaterowie są strasznie irytujący to fabuła jest na tyle wciągająca, że chce się więcej. Autorka ma swój specyficzny styl pisania, więc nie każdemu może się on podobać. Mnie jednak ta historia bardzo się spodobało mimo iż jak już wyżej wspomniałam momentami bohaterowie strasznie mnie irytowali. Ale mimo to z każdą stroną pragnęłam poznawać dalszy rozwój wydarzeń, gdyż naprawdę można się mocno wciągnąć, a ta książka jest nieprzewidywalna. Uwierzcie mi, ale w pewnym momencie byłam w ciężkim szoku jak potoczyły się losy głównych bohaterów. A zakończenie powieści rozbije (przynajmniej moje serce rozbiło) Wasze serca na miliony kawałeczków, które ciężko poskładać. Po za tym po skończeniu tej książki zapewne złapiecie kaca książkowego.


Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi sztukater.pl